Help jij een assistentiehond mee opleiden?
Waarom gastgezin worden?
Het gastgezin vormt de eerste sterke basis van onze toekomstige assistentiehonden. Zij nemen de hond zo’n twee jaar in huis en bereiden hem voor op zijn belangrijke taken bij zijn latere baasje.
Je ziet graag honden en je wil je inzetten voor het goede doel…
Je gunt mensen met een zorgvraag een kwispelende vriend en helper aan hun zijde…
Je wil je actief inzetten en een meerwaarde creëren…
Je bent leergierig en duikt graag in nieuwe uitdagingen…
Je bent sociaal en kijkt uit naar nieuwe ontmoetingen…
… dan is Hachiko voor jou een fijne plek om je te engageren.
Wie kan gastgezin worden?
Van student tot jonggepensioneerde, van kroostrijk gezin tot enthousiaste single, van huisvader tot thuiswerkende professional. Onze gastgezinnen vormen een bonte, gevarieerde groep.
Gastgezin van een assistentiehond in spe worden is een mooi en intens engagement:
- Flexibel? Je bent voldoende thuis aanwezig en je bent overdag beschikbaar (de planning van de trainingen gebeuren in overleg met de gastgezinnen uit dezelfde groep)
- Eigen hond(en)? Dat kan, mits ouder dan 1,5 jaar en zonder gedragsproblemen.
- Huis en tuin? De hond groeit binnenshuis (in de leefruimte) op met idealiter een afgebakende tuin of minstens een graspleintje in de nabijheid.
- Eigen vervoer? Je kan je met de wagen verplaatsen in functie van opleidingen en andere (medische) afspraken.
- Fit? Je hebt voldoende kracht en energie om een jonge pup op te leiden.
Vink je alle vakjes af? Mail dan naar gastgezin@hachiko.org en ontvang onze infobundel en kandidaatformulier. Wie weet leid jij binnenkort een toekomstige assistentiehond op!
En de kosten?
Gastgezin zijn voor een puppy in opleiding brengt geen grote kosten met zich mee. Hachiko voorziet voeding en een starterspakket voor de pup (voedingston, enkele speeltjes, kauwmateriaal, hals- en leiband, bench). Ook de dierenartskosten worden door Hachiko vergoed. Zelf voorzie je doorheen het volledige traject wel een eigen kussen of (slaap)mand, kauwbotten, speelgoed en snacks. Ook alle vervoerskosten zijn voor jouw eigen rekening.
Van pup tot assistentiehond: hoe loopt dat?
Het traject van jonge pup tot stoere assistentiehond verloopt in verschillende fases.
Hachiko werkt samen met kwalitatieve kwekers die zich met de beste zorgen inzetten voor de pups. Aan de hand van een puppytestje gaan we na hoe de pups van het nestje reageren in een nieuwe omgeving, op een onbekend persoon, op bepaalde prikkels en hoe snel ze hiervan herstellen, … Zo bepalen we de op dat moment meest geschikte pup(s) van het nestje.
Wanneer de pup uiteindelijk 8 weken oud is, neemt een warm gastgezin met een groot hart voor honden hem in huis.
Fase 1: gastgezin van een assistentiehond in opleiding
Op 8 weken start de puppy in het gastgezin. De eerste fase duurt zo’n anderhalf tot twee jaar, waarbij het gastgezin instaat voor de basissocialisatie en -vaardigheden van de pup. De hond verblijft in deze fase fulltime bij het gastgezin met opvolging door onze trainers en tweewekelijkse trainingssessies. De sessies zijn steeds in groep van zo’n 2 tot 4 pups, op het Hachiko-centrum of op verplaatsing in de buurt van Merelbeke. In de beginfase zal een trainer ook aan huis komen om de pup periodiek op te volgen en te coachen.
Fase 2: eindopleiding
Na de gastgezinperiode komt de hond binnen in het centrum voor de eindopleiding. Deze fase duurt ongeveer 6 maanden. De hond komt dan wisselende weken – volgens een individuele planning – op het Hachiko-centrum op ‘kot’ van maandag tot vrijdag. De vaardigheden van de hond worden verder uitgebouwd: reeds aangeleerde commando’s worden verder verfijnd en ook nieuwe zaken worden aangeleerd. Tijdens het weekend gaat de hond steeds terug naar het gastgezin of op verzoek naar een opvanggezin in de buurt. Op het einde van deze fase worden de honden geëvalueerd volgens hun talenten en vaardigheden, zo kunnen we hen toewijzen aan een plek waar ze kwispelend hun taak kunnen volbrengen.
Fase 3: afstuderen en matching
De eindopleiding eindigt met een stageperiode waarin de hond en zijn toekomstige baasje elkaar ontmoeten en leren samenwerken met elkaar. Deze matching is het sleutelmoment van de stage. Na het afstuderen en de plaatsing worden honden en baasjes levenslang opgevolgd en gecoacht.
Onze assistentiehonden
Hachiko werkt voornamelijk met labradors, golden retrievers en recent ook goldendoodles. Deze zijn om verschillende redenen geschikt als assistentiehond: ze hebben een gemoedelijk karakter, doen graag dingen voor hun baasje, hebben een goede grootte om vb. een lichtschakelaar te bedienen, … Ook sociaal worden ze gemakkelijk aanvaard. Dit maakt het gemakkelijker om ze mee te nemen op restaurant, de winkel of andere openbare plek.
Getuigenissen
Gastgezin Kaat & baasje Christel
“Het is heerlijk om te zien wat je kan bereiken met je hond met een hoop liefde en geduld: je creëert een uiterst hechte band, je vormt als het ware een symbiose.”
Gastgezin Kaat & baasje Christel
Kaat
“Mijn engagement als gastgezin betekent heel veel voor mij, het geeft me opnieuw een doel in mijn leven. Het leert me nieuwe werelden kennen, die van honden en van vrijwilligerswerk. Je kunnen inzetten voor een goed doel, is het mooiste dat er is. Het geeft me dan ook ontzettend veel terug. Het is heerlijk om te zien hoeveel je kan bereiken met een hoop liefde en geduld: je creëert een hechte band met je hond, een symbiose als het ware. Die connectie kwam er door bewust met haar om te gaan, door haar te kunnen lezen en in te spelen op haar behoeftes en noden. Door haar ook gewoon hond te laten zijn en door elkaar te vertrouwen. Op anderhalf jaar tijd zijn we heel close geworden. Het besef dat het afscheid eraan komt, komt binnen. Maar ik liet maanden voor het vertrek het verdriet al toe. Op mijn tempo, als ik er klaar voor was. Ik koppel er ook steeds het positieve aan. Zo kon ik verdriet na verloop van tijd omzetten in fierheid: trots op mezelf en trots op Xia.
De eerste ontmoeting met haar nieuwe baasje was overweldigend. Xia was zó blij om me terug te zien, en ik haar ook. Toen ik ze samen zag met Christel, wist ik dat ze er goed zat. Het was geruststellend om te zien hoe Xia al geïntegreerd was in haar nieuwe thuis. Een fotoboekje vol mooie herinneringen van de eerste maand bij haar nieuwe baasje, was een geweldig mooi geschenk. Te zien dat ze goed op haar pootjes terecht gekomen is, toont dat mijn missie geslaagd is. Het is fantastisch om te zien hoe sterk de band ondertussen is tussen haar en Christel, hoe goed ze past binnen het gezin. Als haar gastgezin, doet het me ook deugd te zien dat Xia me niet vergeten is als ik haar opnieuw zie. Jammer genoeg wonen Christel en ik wat ver
om elkaar dikwijls op te zoeken, maar de filmpjes en berichtjes die ik krijg geven me een warm gevoel, en dat compenseert héél veel.”
Christel
“Ik heb sinds mijn 16 jaar een assistentiehond, dat is al 23 jaar dus. Als tiener heeft Fjona me de veiligheid en extra zelfstandigheid gegeven die ik toen nodig had. Dankzij haar durfde ik zelfstandig te gaan studeren op een kot waar zelfs geen omkadering bestond. Donut was haar prachtige opvolger die haar taken overnam, die de ringen aangaf toen ik trouwde en die erbij was toen ik mijn gezin startte: altijd geduldig, altijd klaar om te helpen wanneer ik me niet kon bukken omdat ik een kindje op schoot had zitten, altijd geweldig zachtaardig met mijn baby’tjes, dan peutertjes, dan kleutertjes. Xia neemt nu die rol over onder het waakzame oog van Donut.
Doorheen de dag is Xia mijn schaduw, ze is er overal graag bij en doet niets liever dan de kleine opdrachten die ik haar geef: iets apporteren, aangeven of samen de deur uit gaan en die deur dan ook mogen toe trekken! Zo veel kleine dingen die ze met zichtbaar plezier wil doen en die voor mij een groot verschil kunnen betekenen om de dag vlotter te laten verlopen. Xia is helemaal in balans, ze werkt graag en ze speelt graag, wanneer dat even niet kan is ze niet ongeduldig maar vindt ze haar rust. Ze knuffelt, ze speelt en voelt emoties aan als geen ander. Een pracht van een hond. Donut en Xia komen geweldig goed overeen. Donut aanvaardt dat Xia veel van haar taken overneemt, maar ze vindt het ook geweldig wanneer ik nog eens iets aan haar vraag. Xia is mijn kwispelende hulp, maar daarnaast horen beide honden ook gewoon bij ons gezin, ze brengen liefde, troost, spel, rust en tonen hoe waardevol wederzijdse zorg is. Ze brengen harmonie in mijn leven, voegen terug wat moois toe tegenover de narigheid.
Wat de gastgezinnen van mijn drie honden hebben gedaan, betekent enorm veel voor mij en ze krijgen ook al mijn dankbaarheid en tonnen respect. Bij de eerste ontmoeting komen best wel wat emoties kijken. Ik probeerde me in te leven in hoe het voor hen moet zijn: voor mij een prachtig nieuw begin en voor hen een stukje afscheid van een tijdperk vermengd met waarschijnlijk gigantisch grote trots op hun afgestudeerde hulphond. Ik wil hen dan ook tonen dat ik naar best vermogen voor ‘onze hond’ zal zorgen en ze een liefdevolle thuis zal geven. Ik voel samen met hen de trots en erken mee de rol die zij hierin gespeeld hebben. Ik hoor Kaat en Xia’s eerste gastgezin Luk via berichtjes en ik hoop dat we ook nog eens kunnen afspreken nu Xia zich goed aan mij heeft kunnen hechten. Ik hoor ook nog steeds het gastgezin van Donut. Zelfs nu zij al 11 jaar bij mij woont, blijft hij voor mij bij Donut horen.”
Leen & Patrick met Zarai
“Onze dagen worden sinds haar komst gevuld met een vrolijke kwispelstaart, een uitdagende speelvogel en liergierige huisgenoot. Wat een plezier!”
Gastgezin Leen & Patrick
Zarai
Het was op een zonnige septemberdag dat we door Hachiko werden uitgenodigd om ‘ons’ pupje op te halen. “Hondje” (zo noemen we haar om over haar te praten zonder haar naam te moeten uitspreken) is ondertussen een jaar bij ons.
Twee weken voor Zarai ons gezin vervoegde kregen we een eerste les: de lichaamstaal van de hond observeren aan de hand van filmpjes. Onze mond viel open, wat wij zagen was niet wat de hond voelt of wil duidelijk maken, maar wat wij op de hond weerspiegelden: blijheid, speelsheid, boosheid etc.
Een wereld ging open en we zegden toe: welkom Hachiko-pupje, we gaan het avontuur van twee jaar aan!
De eerste week kwam de Hachiko-trainer geregeld thuis langs om onze vragen te beantwoorden, tips te geven, naar de gezondheid van “Hondje” te informeren en om al enkele kleine commando’s aan te leren: het halsbandje ombinden, aan de losse lijn wennen en veel spelen en knuffelen.
Om de twee weken gaan we naar de klas bij Hachiko in Merelbeke. “Hondje” ziet haar zusje Zofi dan terug en gaat door het dolle heen. We trainen verder op de reeds aangeleerde commando’s die we thuis dagelijks inoefenen. En “hondje” wil de beste leerlinge zijn!
Inmiddels denken wij ook al een beetje meer “hond”. We leren elke keer nieuwe dingen. Ook als mens leer je hier veel uit. Hachiko begeleidt pupje en gastgezin op een zeer professionele manier. Tijdens de sessie komt ook de dierenarts af en toe langs voor een onderzoek, een inenting, of vragen.
“Hondje” heeft natuurlijk een naam. Maar haar naam uitspreken betekent: “Opgelet, hier komt een commando!”
En dat is waarvoor ze opgeleid wordt. Binnenkort zal ze het beste maatje en hulp zijn voor haar échte baasje.
Nu, een jaar later, is Zarai een flink uit de kluiten gewassen puber van meer dan 30kg. Spelen, ravotten, zonnen, apporteren, tuggen, … dat staat allemaal in haar woordenboek. Waterplenzen staat bovenaan de lijst. De tweewekelijkse lessen zijn afwisselend bij Hachiko en op verplaatsing, en blijven leerrijke en inspirerende momenten. Nochtans lijkt Zarai in haar puberale periode af en toe last te hebben van black-outs van bepaalde commando’s.
Op het vlak van kennis opdoen over de mensenwereld maakt ze veel vorderingen: onder de kramen kruipen op de markt, bij klusjes assisteren en de doos nagels wegritsen, bij het verpotten van planten weglopen met de bloempot of emmer, winkelstraten doorwandelen zonder zich te storen aan voorbijgangers. Vol vertrouwen stapt ze op en af de tram en zit dan een beetje naar buiten te kijken. Waar ze echt door het dolle heen gaat, is in de speelweide; daar rent en rolt ze en tuimelt ze in gezelschap van één of meerdere nieuwe vriendjes.
Onze dagen worden nu al een jaar gevuld met een vrolijke kwispelstaart, een uitdagende speelvogel en leergierige huisgenoot. Wat een plezier!
We hopen van harte dat haar passage bij ons een goede basis zal zijn voor haar toekomstige bestemming bij haar nieuwe baasje!
Om het met de woorden van Kahil Gibran te zeggen: “Gij zijt de boog waarmee uw kinderen als pijlen het leven in worden geschoten. De boogschutter ziet het doel op het pad van de oneindigheid en spant u met al zijn kracht opdat zijn pijlen gezwind en ver vliegen. Laat het spannen door de boogschutter u tot vreugde zijn”
Kim & Antoon met Ygor
“We begrepen iets heel essentieels: het verdriet bij het doorgeven van je hond betekent dat je je job als gastgezin goed hebt gedaan.”
Gastgezin Kim & Antoon
Assistentiehond in opleiding Ygor
Toen ik Antoon de eerste keer zag, vond ik zijn hond leuk. Die hond, dat was Donut, die op dat moment in de laatste week van haar opleiding zat. De hele avond heb ik met haar op de grond liggen rollebollen op die fuif. Een paar dagen later zag ik via Antoons Facebook dat hij een “afscheidsfeestje” gaf. Ik snapte het niet: waarom zou hij zo’n lieve hond afstaan? Nu, negen jaar later, hebben we onze derde hulphond net afgestaan en beginnen we aan de opleiding van nummer vier.
Donut, ontdekte ik toen, was een assistentiehond in opleiding. Op het moment van onze ontmoeting was die opleiding bijna afgerond en was het tijd voor haar om te beginnen aan de afwerking voor ze gekoppeld kon worden met haar baasje voor het leven. Iemand die haar veel harder nodig had dan Antoon. Ik maakte kennis met de ervaring als gastgezin op het moeilijkste moment. Ik zag het verdriet van iemand die anderhalf jaar lang zoveel liefde, toewijding en energie had gestoken in het grootbrengen van een pup en dan moest loslaten. Ik maakte de overhandiging mee. Prachtig vond ik dat, maar ik dacht: “no way dat ik dit ooit kan”. Een paar jaar later kregen we een bericht dat er een puppy op ons wachtte…
Met Ocho maakte ik het hele gebeuren een beetje van de zijlijn mee. Antoon was de trainer, ik was zijn speelkameraadje. Zo kon ik wat afstand behouden, dacht ik. En toch was het afscheid er veel te snel, en ben ik er de hele dag kapot van geweest. Zo een intens verdriet, maar tegelijk wilden we beiden graag opnieuw gastgezin worden. Donut was intussen twee jaar geplaatst, we waren erbij toen haar baasje trouwde, we hadden ze samen gezien en we beseften hoe waardevol een assistentiehond is.
We begrepen ook iets heel essentieels: dat verdriet bij het afgeven betekent dat je je job als gastgezin goed hebt gedaan. Je kan geen assistentiehond opleiden zonder dat er een intense, liefdevolle band groeit tussen jou en je pupil. Misschien zelfs nog veel intenser dan met een gezinshond, want jullie doen alles samen. Dat was onze houvast. Dat, en de wetenschap dat je hond dat moment op een andere manier beleeft dan jij: tegen dat je met een klein hart en een lege auto weer naar huis rijdt, is jouw schat al druk aan het spelen met zijn vrienden. Hij komt terecht op een plek waar hij graag gezien is, alles krijgt wat hij nodig heeft en hij mag doen waar hij 18 maanden voor klaargestoomd is. De eerste keer klinkt het hard, maar je hond heeft geen tijd om jou te missen. Ik kan je verzekeren dat die wetenschap helpt bij het afscheid.
Ocho is uiteindelijk bijna drie jaar bij ons gebleven. Onze enthousiaste labrador had wat extra tijd nodig om volwassen te worden. Het was een intense periode: aan de ene kant wilden we heel graag dat hij zijn match vond, en aan de andere waren we dolgelukkig dat we hem nog even bij ons hadden.
Met de laatste zes maanden bij ons kwam er een klik: hij was er klaar voor. Dat gaf hij zelf aan. Pakten we de boodschappentas, dan haalde hij zijn hesje en zat hij vol verwachting op te kijken. Regelmatig lieten we “toevallig” iets vallen zodat hij het kon oprapen. Ocho verveelde zich. Ik weet nog dat toen we het bericht kregen met de datum voor het afgeven, ik dacht “goed zo, het is tijd”. Dat neemt natuurlijk niet weg dat we verdriet hadden toen het zover was, maar toen we hem enkele weken later met zijn match zagen werd dat vervangen door een enorme trots. Weer een superheld afgeleverd. Weer een hond die het leven van iemand zou veranderen. Het bericht van zijn baasje dat we enkele weken later mochten lezen, was de kers op de taart: “de twee maanden dat ik Ocho heb, zijn de gelukkigste sinds mijn ongeval”. Dàt is waar we het voor doen.
Na Ocho wilde ik ook eens voor de volledige ervaring gaan, en twee maanden na het afscheid kwam de vreugde: Urbain huppelde ons leven binnen. Eerlijk, ik dacht niet dat het mogelijk was om een hond zò graag te zien. Ik krijg het nu, drie maanden na ons afscheid en ondanks de fluffy pup aan mijn voeten, nog erg moeilijk terwijl ik dit schrijf.
Urbain kwam er in een moeilijke periode en maakte veel verdriet mee. Hij was mijn rots, en mijn spiegel. Als ik verdriet had, of zenuwachtig was, dan gaf hij dat aan. Hij was er tijdens de vele ziekenhuisbezoeken. Hij was er om me te troosten terwijl ik thuis lag te herstellen. Hij kwam voor me zitten tot ik mijn armen rond zijn hals sloeg en uithuilde in zijn vacht wanneer hij voelde dat ik verdriet had.
Alles wat ik me had voorgenomen met Ocho ging overboord. Ik besefte het, ik besefte hoe groot mijn verdriet zou zijn wanneer ik hem straks moest loslaten, en ik liet het me overspoelen. Het was net omdat we zo gehecht waren aan elkaar, dat Urbain het zo goed deed. Dat geloofde ik, en ik blijf ervan overtuigd dat hij daarom zo’n fantastische hulphond is geworden. Dat is wat me hielp accepteren dat hij op een dag niet meer mijn hond zou zijn.
Tegen dat Urbain en zijn collega’s aan de afwerking toe waren, was er één en ander veranderd bij Hachiko. Geen plotse breuk meer na anderhalf jaar opleiden: onze honden zouden tijdens de vier maanden afwerking nog terugkomen bij ons om uit te rusten. Ik ben daar dankbaar voor, want het heeft me geholpen om het te plaatsen. Heel geleidelijk aan zag ik Urbain evolueren van “mijn” hond naar een professional. Ik werd, opnieuw, maar ditmaal nog harder, geconfronteerd met het feit dat onze taak als gastgezin afgelopen was. Dat gaf Urbain zelf aan. Ook hij verveelde zich, maar we hadden hem niets meer te leren. De pijn van dat besef veranderde in aanvaarding, en ondanks al mijn verdriet en mijn vrees voor die dag heb ik de laatste weken een paar keer gedacht “kom, laat het nu maar zo ver zijn, het is mooi geweest.”
Ik weet nog dat ik, op die dag in januari, de héle weg naar Hachiko heb gedacht “ik kan dit niet.” De koffer opentrok op de parking en dacht “nope, dit lukt niet. Dit is niet aan het gebeuren.” Een allerlaatste keer, stiekem, om mijn tranen niet te tonen, mijn armen rond zijn hals sloeg en, met mijn gezicht begraven in zijn vacht, huilde dat het verschrikkelijk was. En nog één keer “ik kan dit niet” in zijn oor fluisterde voor ik de leiband aanklikte en met hem het centrum binnenwandelde om hem over te dragen.
We zijn drie maanden verder. Urbain is gekoppeld aan een fantastische, lieve vrouw, en wij zijn eigenlijk veel vroeger dan we van plan waren begonnen aan een nieuwe puppy. Ik denk dat het op de dag van het afscheid was dat trainster Elke liet vallen “in februari komt er opnieuw een Golden Retriever binnen”. Ik had “count me in!” gezegd voor ik het doorhad, goed beseffend wat een verdriet er me binnen twee jaar te wachten staat. Maar ik zie wat Urbain betekent voor zijn baasje. Ik zie hoeveel zijn lieve vriendschap het verschil maakt, zeker op een moment waar we allemaal thuis opgesloten zitten en het voor ons allemaal zwaar is. En ik mis hem nog heel vaak, hard, maar ik weet ook dat het goed is. Ik weet dat hij is waar hij hoort te zijn. Net zoals Ocho, net zoals Donut. Onlangs zag ik een prachtige quote bij een Amerikaanse hulphondenorganisatie: “you’re not giving him up, you are giving him forward”. En dat is het echt: het is niet afgeven, het is doorgeven. Wij zijn “onze” honden niet kwijt, ze dragen ons alle dagen mee terwijl ze het leven van hun baasje beter maken. Het is dankzij onze liefde dat zij dat kùnnen.
De maanden die wij samen met onze pleeghonden doorbrengen, zijn een voorrecht. Een unieke kans om te leren over liefhebben en over loslaten. Over genieten van het moment zoals alleen een hond dat kan. Gastgezin zijn is leren loslaten, en elke keer wij eraan beginnen is dat met het volste vertrouwen dat onze pupil ons zal tonen hoe het moet.